വയറ്റത്ത് കണ്ണുള്ള മൂങ്ങേ..

ഇങ്ങനെ പാവത്തോടെ
എന്നെ നോക്കരുത്.

എനിക്കത് ഇഷ്ടമല്ല.

നിങ്ങളിൽ ഒഴുകുന്ന
നീല നദിയിൽ,

ഒരു കിളിന്തു കല്ലാണ്
ഞാനിപ്പോ.

തൊട്ടു നോക്കാമോ.

പഞ്ഞി പോലെ. പതുപതുത്ത്..മേഘപൂർണ്ണമല്ലേ ..

കല്ല് തന്നെ. ഞാനുറപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞു.

കിടക്കയിൽ ഞാനുരുളുന്നു.

ഉരുണ്ട് തന്നെ
എനിക്ക്
പുറത്ത് കടക്കണമെന്നുണ്ട്.

കാരണം ഞാൻ കല്ലാണല്ലോ.

അന്നൊരിക്കൽ
നിങ്ങൾ
കാൽ കൊണ്ട് തട്ടി തെറിപ്പിച്ച
കല്ലിനെ കൊതിയോടെ ഓർക്കുന്നു. പുലഭ്യം പറയുന്നു.

എന്നെ നിൽക്കാൻ അനുവദിക്കരുത്.

നെടുനീളൻ ഗോപുരം പോലെ മൂർച്ഛിച്ച് നിന്നെന്ന് വരാം, ഞാൻ.

ഗോപുരങ്ങൾ കൂണുകൾ അല്ലാതെന്താണ്.

അത്രമേൽ ഊക്കോടെ
കാൽ കൊണ്ട് തട്ടിയെറിയരുതോ..

അത്ര ലളിതമായി തന്നെ.